Het creatieve proces in beeld, III

 

In dit 3e deel van 'Het creatieve proces in beeld' beschrijf ik het maakproces van een collage, die de 'Venus van Laussel' als uitgangspunt heeft. Dit Venusbeeld viel me dit jaar voor het eerst op. Het betreft een bas-reliëf van 42 cm. hoog, dat in Frankrijk in een abri van Laussel (in de Dordogne) werd ontdekt. Dit was in 1911.  dus ik zal ook daar enkele kiekjes van laten zien. Voordat ik het creatieve proces ga beschrijven in woord en beeld verwijs ik nog even naar een vroeger blogbericht, waar ik de Venus van Laussel alvast introduceerde. Mocht je dit bericht nog willen lezen, klik dan op  https://pact23.blogspot.com/2024/08/venuskunst-verwarring-en-vervolg.html

Hieronder nogmaals de 2 prints van foto's, die van het bas-relief zijn gemaakt. Je ziet de hoorn heel duidelijk, de Venus van Laussel draagt ze in haar rechter hand. In het vorige blogbericht kon je al lezen dat ik de betreffende hoorn ook heb toegepast bij de collage met de Venus van Willendorf. Door archeologen is gemeld dat het een hoorn van een wisent geweest moet zijn, die hier afgebeeld werd. Wat verder interessant is om te weten is het gegeven dat er 12 inkervingen in de hoorn zijn gemaakt, wat zou kunnen duiden op een cyclisch principe van bijv. '13 manen'. Er zijn echter ook andere interpretaties gegeven.

 

 

Aan de hand van de prints heb ik tekeningen gemaakt, deze heb ik overgezet naar patroonpapier, zodat ik de vormen daarna kon overdragen op karton. Ook hier had ik de wens de verschillende delen van het beeld afzonderlijk uit karton te snijden en dan op en aan elkaar te lijmen. Je ziet de lagen karton en het reliëf dat erdoor ontstaat, heel duidelijk op de foto hieronder.

 

Aan de Venus van Laussel zijn (door meerdere archeologen) verschillende eigenschappen en kwaliteiten toegeschreven, waaronder die van sjamaan, medicijnvrouw en jager. Dit komt met name door de hoorn, die verschillende interpretaties teweeg bracht. Dit bracht me op het idee haar linkerarm ook een meer actieve rol te geven. Ik koos heel intuïtief voor de arm en hand van Ishtar, waarvan ik afbeeldingen ken, waarbij ze een ankh in haar hand houdt. De ankh staat symbool voor het leven en de onsterfelijkheid, maar staat ook voor vruchtbaarheid, genezing en eenheid. Het ankh-teken is in oude afbeeldingen vaak te zien in handen van goden. Volgens de Egyptische mythologie schonken de goden de ankh aan koningen en koninginnen.

 

Het hoofd van de Venus van Laussel is zijwaarts naar de hoorn gericht, wat - mede door haar hoofdtooi of kapsel- deed denken aan een afbeelding van de Godin Isis als farao. Op de foto's hieronder heb ik deze aspecten geïntegreerd. Je ziet daar de typische hoofdtooi en opvallende weergave van het oog, zoals dat in het oude Egypte toegepast werd, namelijk en face in een gezicht dat en profil wordt weer gegeven.

 

Godin met hoorn en ankh

Door de verschillende toevoegingen is de Venus van Laussel niet langer herkenbaar, ze is getransformeerd. Ik twijfelde dan ook of ik haar benen (die je op de eerste foto's ziet) nog wel in de collage zou gebruiken. Een buste (zoals die met name in de klassieke kunst werd gemaakt) getuigt van een hoge(re) status en macht, die gezien de status en positie van Isis (godin en farao) en Ishtar (ooit een belangrijke Sumerische godin) beter zou passen. Verder kun je zien dat ik ook hier verschillende achtergronden heb getest. Het waren er behoorlijk veel, ik laat 4 opties zien. PS: Op de foto met de blauwe achtergrond zie je links bovenin een deel van de rol met foto-repen, die ik later heb toegepast voor de lijst.

 

Op de foto hierboven zie je dat ik ook begonnen ben met de afwerking van de buste, de foto's hierna tonen enkele variaties: 

 

Veel later zou blijken dat ik haar gezicht wenste te sluieren. Voor die tijd echter besloot ik de Tibetaanse letter A op het gezicht te plaatsen. Binnen het Tibetaans boeddhisme betekent de letter A het niet-geborene, het ongeschapene, de basis van alles wat bestaat. De klank van de A is daarbij van belang, deze wordt gezongen tijdens meditaties en rituelen, waarbij de A voorgesteld wordt als een medium voor transformatie, die vervolgens 2 en 3 keer voorkomt. 

 

 

 

Hoe zit dat nu met het sluieren? Ik beschreef al dat ik gaandeweg het maakproces had besloten om ook aspecten van andere (afbeeldingen van) godinnen toe te passen in deze collage. De Venus van Laussel was uitgangspunt geweest voor dit werk, daar kwamen gaandeweg onderdelen van de Venus van Willendorf en de godinnen Ishtar en Isis bij. Omdat het gezicht van Isis zou kunnen zijn, bedacht ik dat het ook het gezicht van het mysterie is, een bovenaards, kosmisch mysterie, dat uitstijgt boven hemel en aarde. Wie de mythe van Isis en Osiris kent begrijpt wellicht wat ik bedoel. 

Bovendien: Het mysterie kent geen gezicht of oneindig veel gezichten. Het kent geen of juist ontelbaar vele verschijningsvormen.

Hieronder een foto van het uiteindelijke resultaat. Je ziet dat de gouden band van de hoofdtooi is uitgewerkt met een gestileerde weergave van de Egyptische cobra. Deze Uraeuscobra, of afgekort uraeus sierde de hoofdtooien van farao's als symbool van goddelijk gezag en bescherming. De oude Egyptenaren noemden de slang Iaret wat "Verheffende Cobra" betekent. De associatie van de slang met de godin Wadjet benadrukte verder zijn vereerde status en zijn connectie met het koningshuis.

Wat betreft de ankh in de hand van Ishtar: meestal wordt deze afgebeeld met een extra lijn, die verticaal loopt. Ik heb deze met behulp van een roze lint aangebracht. Op de foto is te zien dat dit mooie lint over haar handpalm met een boog naar de uraeus loopt en zich op die manier met de uraeus verbindt. 

 

 

 

De lijst bestaat uit foto-repen, repen die ik gemaakt heb door foto's aan elkaar te plakken en te snijden. Hierdoor ontstaat een speels effect, waarbij ook het cyclische element van leven en dood een rol speelt.  

Francis te Brake, oktober 2024, Deventer. Pact23.blogspot.com/Pact23.com

Het creatieve proces in beeld, II

In dit 2e deel van 'Het creatieve proces in beeld' beschrijf ik het proces met betrekking tot de Venus voor Vrede, 'Return to Peace', dat is geïnspireerd op de Venus van Willendorf.

De Venus van Willendorf is een typisch aardse godin: zij staat voor vruchtbaarheid, voeding, verzorging, de overvloed van moeder natuur, het leven-gevende principe. Dit jaar heb ik me opnieuw door de Venus van Willendorf laten inspireren. In voorgaande berichten schreef ik o.a. over het idee om haar in camouflagekleuren weer te geven: als je deze blogs nogmaals wilt lezen, klik dan op https://pact23.blogspot.com/2024/08/venus-voor-vrede.html en https://pact23.blogspot.com/2024/09/venus-to-squeeze-and-her-sister.html

Hieronder zie je de eerste bewerkingen, de gecamoufleerde Venus, de kartonnen ondergrond, die als basis dient, plus enkele symbolen, die in de oertijd reeds werden toegepast en op verschillende locaties over de hele wereld zijn gevonden. De hoorn leende ik van de 'Venus van Laussel'. In een volgend blogbericht lees je daar meer over. Het hoofd van de Venus van W. heb ik vervangen door deze hoorn, omdat ik de compositie beter en krachtiger vind op deze manier (zie 1e foto). Overigens heeft de oorspronkelijke Venus van Willendorf geen gezicht. 

Voorts zie je enkele foto's, die een beeld geven van de voortgang in het proces van maken: de twee oerelementen die toegevoegd zijn, het zoeken van een geschikte achtergrond, waarbij ik het bloemmotief liet meespelen. Niet alleen staat de Venus van Willendorf als oermoeder sterk in contrast met de oorlogskleuren, ook de bloemen en de hoorn staan ermee in contrast.

Het lichaam heb ik uitgevoerd in karton en met prints beplakt. In de expositie zul je zien dat er meerdere lagen gebruikt zijn, waardoor er een soort reliëf ontstaat.

 

Op de foto's hieronder zie je dat ik 2 armen toegevoegd heb, ik heb ze op papier getekend, daarna uitgeknipt en langs de borsten omhoog gelegd. Bij het oorspronkelijke Venusbeeldje zijn de armpjes heel subtiel uitgevoerd boven de borsten. Ik heb de armen dus verlengd met een boog, waardoor ze wat nadrukkelijker te zien zijn. Ik beoog daarmee het effect van een koesterende, liefdevolle houding. Tevens worden de rondingen van haar lijf en borsten daardoor benadrukt. Later besloot ik ook de benen van de Venus, zoals ze bij het oorspronkelijke beeldje zijn vormgegeven, in hun geheel toe te voegen. Dit betekende dat ik koos voor de lijfelijkheid en stevigheid, die het beeldje uitstraalt. Het symbool van de opening, oneindigheid en het cyclische liet ik dan ook weg.

 

Op de volgende foto zie je een andere bloemenachtergrond. Overigens zie je dat ik een vorm onder de hoorn heb toegevoegd, waardoor een zekere symmetrie wordt aangebracht.

 

Hieronder zie je achter de benen van het beeldje stroken zwart/wit. Het zijn repen van z/w- foto's, die ik in het verleden veel gebruikte als materiaal voor kunstwerken. Ik heb nog enkele werken thuis, die volledig van dit materiaal gemaakt zijn. Ik sneed in die tijd veel foto's aan repen, die ik vervolgens aan elkaar plakte. Zo had ik dus enkele rollen met meters aan fotorepen. Ik wilde kijken of deze repen in dit geval mooi zouden staan als deel van de achtergrond.

Uiteindelijk is het toch anders geworden, zowel de bloemen-achtergrond als de fotorepen heb ik vervangen door een achtergrond die ik beter vond staan.

 

Je ziet op de foto hierboven dat daar vele bewerkingen aan vooraf zijn gegaan. Overigens bleken de fotorepen bij de andere collage wél goed te passen.

 

Illustraties triskelion, plus illustratie v.e. cup-ring

 

Je ziet op de foto dat er ook een triskelion is toegevoegd, een keltische uitvoering ervan. Ik koos er later voor de triskelion niet op een cirkelvormige achtergrond weer te geven (zoals je op de foto kunt zien en links bovenaan in de illustratie), maar zonder deze achtergrond. De vorm zou anders te dominant worden, wat het geheel niet ten goede komt. Verder heb ik nog aanpassingen gedaan voor wat betreft de achtergrond, met name bij de benen van de Venus. Ze lijkt namelijk anders te zweven, wat niet goed past bij een aardse oermoeder. In de huidige expositie van Deventer kunstenaars kun je het eindresultaat zien.

Graag tot dan en alvast veel inspiratie gewenst. 

21 september OPENING expositie Deventer kunstenaars

 

WELKOM bij 'De Staat Van', de expositie van Deventer kunstenaars. 

 

De opening van deze expositie is op 21 september om 14 uur. (vanaf 13.30 u. toegang) in de Bergkerk te Deventer, Bergkerkplein 1.

 

Hierbij ook een update met links naar blogberichten: Voor de komende expositie liet ik me o.a. opnieuw inspireren door het oeroude beeldje van de Venus van Willendorf.

https://pact23.blogspot.com/2024/09/venus-to-squeeze-and-her-sister.html

 

Andere blogs met betrekking tot enkele Venusbeeldjes en de werken die daarop geïnspireerd zijn, vindt je via: http://pact23.blogspot.com/2024/08/venuskunst-verwarring-en-vervolg.html en https://pact23.blogspot.com/2024/08/venus-voor-vrede.html. Verdere berichten vindt je op pact23.blogspot.com 

 

 

Detail van een werk in wording, aug.2024 

 

 

Verder zal er werk te zien zijn dat geïnspireerd is op Blauwbaard. Een blogbericht daarover vindt je via: https://pact23.blogspot.com/2024/09/blauwbaard-en-zijn-horror-kamer.html

 

Over de remake van het doek heb ik al veel geschreven, mocht je er meer over willen lezen klik dan op https://pact23.blogspot.com/2024/04/makeover-venus-en-het-kubisme.html

 

Via pact23.blogspot.com vindt je verder alle berichten en updates m.b.t. mijn werk, maak- en denkprocessen, onderzoek, reflecties, deze expositie etc.

 

Alvast veel inspiratie gewenst en hopelijk tot ziens bij de opening. 

 

Francis te Brake, pact23.com, pact23.blogspot.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Blauwbaard en zijn horror-kamer

Het sprookje van Blauwbaard

 

Dit bericht gaat over een 2 luik dat geïnspireerd is op dit sprookje. Het tweeluik zal ook te zien zijn in de expositie te Deventer. Maar nu eerst een prachtig stukje tekst uit het sprookje van Perrault: 

'Er was eens een man die op het platteland en in de stad mooie huizen bezat. En dat niet alleen: hij had ook nog een heleboel zilver en goud, mooie meubels met borduursel op de zittingen en vergulde koetsen. Maar jammer genoeg had hij een blauwe baard. Dat maakte hem zo lelijk dat alle vrouwen en meisjes wegliepen als hij eraan kwam.

Een van zijn buren, een deftige dame, had twee heel mooie dochters. Hij vroeg die mevrouw of hij met een van hen mocht trouwen; het kon hem niet schelen met welke. Maar de twee meisjes wilden dat niet. Want, behalve dat van die baard, was er nog een reden voor: hun walging en afschuw. Het idee, dat hij al met verschillende vrouwen getrouwd was geweest en dat niemand wist waar die gebleven waren.....'

 

Ik vond enkele klassieke illustraties op internet (het sprookje is tenslotte uit 1697) en deel ze hieronder:  

 

Blauwbaard en zijn vrouw (illustratie van internet, Perrault)

 

Het is een zeer intrigerend sprookje, met enorm veel diepte, vanwege de archetypische structuur van de psyche, die in dit sprookje verwerkt is. Het gaat tever om dit hier toe te lichten en bovendien is dit al gedaan door Clarissa Pincola Estes, een schrijfster die onder andere in haar boek 'Women Who Run With the Wolves' meerdere sprookjes tot op de bodem heeft uitgediept. Hierbij een link naar haar website en werk: 

https://www.clarissapinkolaestes.com/

Wel wil ik hier kort refereren aan het werk van Clarissa P.E., omdat daaruit blijkt  hoe complex die structuur is en hoe binnen de meeste culturen eenzelfde soort aanleg of gedrag bij meisjes al op vroege leeftijd wordt gesmoord, terwijl dit bij jongens wordt aangemoedigd. Uiteraard zie je dit dan ook gebeuren bij de toelichting op sprookjes. Daardoor lopen we massaal de diepere betekenis van veel sprookjes, mythen en (jawel) dromen mis. Waarom gebeurt dat? Meestal omdat we de diepere betekenis niet mogen of niet durven kennen. Aan het 'niet mogen en niet durven' liggen vaak taboes ten grondslag; voor meisjes gelden (zoals ik al schreef) andere taboes dan voor jongens. Het niet kunnen kennen is vaak het gevolg. 

Een van de uitspraken van de schrijfster is dan ook dat de vrouw van Blauwbaard (ik meen dat dit reeds zijn 7e vrouw is) de horrorkamer MOET openen, om zichzelf te kunnen overtuigen van de gruwel, die Blauwbaard voor haar verbergt. Het is dus niet zo, dat ze niet 'nieuwsgierig' mag zijn, maar dat in onze cultuur en in andere culturen wereldwijd, vrouwen domweg gezegd en aangeleerd wordt dat dit een negatieve karaktertrek is en dus taboe. Natuurlijk kan nieuwsgierigheid in een bepaalde vorm een storende of saboterende uitwerking hebben, daar gaat het echter in dit sprookje niet om. Ook zal het je wel opgevallen zijn dat 'nieuwsgierigheid' de term is die bij vrouwen wordt gebezigd, dat echter 'onderzoekend zijn' dezelfde karaktertrek betreft, die bij jongens wordt aangemoedigd en geprezen. En precies dat onderscheid is niet alleen ernstig en kwalijk, maar ook dodelijk, m.n. voor vrouwen, zoals in het sprookje uiteindelijk getoond wordt. 

Mijn suggestie ten aanzien van Blauwbaard is dan ook de gruwelkamer te betreden, met of zonder sleutel of toestemming van Baardmans. In wezen is dit ook wat Clarissa Pincola Estes adviseert of beter gezegd gebiedt. 

 

 

Zij daalt af naar de geheime kamer(illustratie van internet, Perrault)

 

De sleutel van Blauwbaard is goud waard. 

 

In de expositie laat ik de 2 hoofdpersonen zien van dit sprookje. Het zal je dan opvallen dat de sleutel een belangrijk item is, alsook het diadeem. Zij staan symbool voor bepalende elementen in het sprookje. De diadeem staat voor het uiterlijk, de materiële verschijning, een teken van rijkdom en/of macht. Aan het begin van het sprookje blijkt al dat Blauwbaard enorm rijk en machtig is. Zijn lelijkheid werkt echter afstotelijk, daarom trakteert hij de 3 zussen op een dagenlang Luilekkerland-leven van weelde en plezier en weet zo de jongste van de 3 zussen voor zich te winnen. Door een huwelijk met Blauwbaard krijgt ze toegang tot zijn manier van leven, rijkdom, luxe en overdaad. Dat dit slechts de buitenkant betreft, beseft ze pas veel later. 

De sleutel staat voor geheimen, de toegang tot een ruimte, andere dimensie, situatie of een overgang, zoals een brug.

Hieronder een geluidsfragment, dat in verband staat met de 'duistere kamer'. 

 

 

 

En dan, tot slot, de hoofdpersonen: 

Venus to Squeeze and her Sister

2 jaar geleden heb ik een idee, dat ik al heel lang koesterde, in de materie omgezet, om precies te zijn knalroze siliconen. Dit beeldje gaf ik de titel 'Venus to Squeeze'. Het betreft een hypermoderne squeezie, een soort stressbal, maar dan in de prachtige ronde vormen van deze oermoeder. Dit beeldje is geïnspireerd op de Venus van Willendorf, waar ik een replica van heb. Het beeldje wordt gedateerd tussen 24.000 en 22.000 v.Chr. (!) Zie: https://www.pact23.com/venus-to-squeeze/

 

 

Venus to Squeeze, siliconen, Pact23.com

 

 

 

 

Tijdens de vorige expositie in de Bergkerk heb ik Venus to Squeeze geïntroduceerd. Het was de bedoeling dat je haar echt in je handen zou kunnen nemen, zoals dat met squeezies gaat. Het materiaal is daarvoor ook prima geschikt. Omdat het gieten van siliconen echter een complex precisie-werk is, ontstonden er blaasjes aan de achterkant van het beeldje en kan ze dus nu alleen bewonderd worden. 

 

Venus to Squeeze, siliconen, Pact23.com

 

 

 

 

Ook dit jaar laat ik me door de Venus van Willendorf inspireren. Dit keer besloot ik haar eerst te camoufleren, ik laat 2 foto's zien om duidelijk te maken wat ik bedoel:

 

Venus van Willendorf

Venus met camouflage

 

De camouflage die ik hier gebruikt heb, houdt verband met het leger. Als je goed kijkt zie je de figuur van de Venus van Willendorf hier als het ware in verpakt zitten. Je zou haar hier dan ook kunnen beschouwen als een gecamoufleerde Venus. In wezen is zij dat ook door de tijd heen geweest. Het vrouwelijk goddelijke en vrouwelijke archetypen zijn immers door de geschiedenis meer en meer verdrongen door het mannelijk goddelijke en mannelijke archetypen. Oeroude mythen zoals Enoema Elisj (Eng: Enuma Elish) uit de Babylonische literatuur, die vermoedelijk in de 13e eeuw voor Chr. al werd geschreven, alsook  de Bijbelse mythen getuigen van 'a men's world'. 

Mijn autonome kunst gaat deels over deze ontwikkelingen en machts-verschuivingen in de geschiedenis, die ook in de kunstgeschiedenis waar te nemen zijn. Vaak gaan er dan ook jaren van studie en onderzoek vooraf aan het maken van nieuwe kunstwerken. Bronnen-onderzoek maakt daar deel van uit.  Dit is ook de reden dat ik veel schrijf als parallelle activiteit naast het maken van autonoom werk. Ik verwijs naar de vele blogs, die ik schreef in verband met het thema, dat ik hier aansnijd.

https://pact23.blogspot.com/2022/02/eaten-by-moon-tekst-en-toelichting.html

https://pact23.blogspot.com/2022/06/ideologie-filosofie-en-politiek-een.html

https://pact23.blogspot.com/2022/10/lijnen-trekken-tussen-2-punten.html

https://pact23.blogspot.com/2022/11/geschenken-van-de-maan-dromen-en.html

 

Wordt vervolgd.

 

Eaten by the Moon, tekst en toelichting

Tekst en toelichting behorende bij de expositie, die op 16 febr.a.s. van start gaat.

Voor de komende expositie laat ik naast mixed media werk en filmpjes ook enkele collages zien. Althans, ik ben er nog mee bezig en kijk dan of het oke is als onderdeel van onze gezamenlijke tentoonstelling met titel: 'Eaten by the Moon.'
Voor de collage maak ik gebruik van sjablonen, stempels en ....hoe kan het ook anders: wc-papier.

De titel heb ik -als curator van onze subgroep, waar ik tevens deelnemer van ben- gekozen op basis van het gedachtengoed van Gurdjieff, omschreven en toegelicht door Ouspensky in zijn boek: ' In Search of the Miracelous'.

 

Eaten by the moon

oftewel: ik droom dat ik ben

“We are going to the moon that is not very far. Man has so much farther to go within himself.”

Anaïs Nin

Is het niet zo dat de hoofdpersoon in het sprookje of de mythe, op het moment dat deze met een uitdaging geconfronteerd wordt, altijd weer door de weerstand moet om de overheersende, maar beperkende patronen als eerste in zichzelf te doorbreken?

Volgens Gurdjieff (in 'Op zoek naar het wonderbaarlijke' van P.D. Ouspensky) is iemand daar echter nauwelijks toe in staat, aangezien men niet beseft dat men slaapt of onder dergelijke patronen lijdt. Er is heel wat voor nodig om uit de gevangenis van de subjectieve werkelijkheid te ontwaken. Dit houdt volgens Gurdjieff verband met de positie van de aarde in het kosmische stelsel en de wet van de octaven, die in het boek van P.D. Ouspensky uitvoerig wordt toegelicht.

Food for the moon werd dan ook letterlijk bedoeld: Gurdjieff schetste dat de maan een kind is van de aarde en zich dient te ontwikkelen tot een volwaardige planeet. De aarde dient zich te ontwikkelen naar de zon, maar ook haar kind te voeden. Mensen die blijven sluimeren, geven (wellicht onbewust) het streven om zich volledig te ontplooien op: hun essentie (zon) kan namelijk niet ontwikkeld worden. Geboren worden in een omgeving waar men slaapt en aldus ook de ouders in diepe sluimer verkeren, kan uiteraard op geen enkele manier tot ontwaken bijdragen.

“Iemand moet allereerst beseffen dat het zichzelf herinneren nauwelijks gerealiseerd kan worden

temidden van slapende mensen, die van hun wakker zijn zijn overtuigd en dromen dat ze ontwaken. Wanneer iemand begrijpt dat hij zichzelf niet herinnert en dat zichzelf herinneren tot op zekere hoogte ontwaken betekent, en wanneer hij tegelijkertijd ervaart hoe moeilijk het is zichzelf te herinneren.....”

(P.D.Ouspensky, 'Op zoek naar het wonderbaarlijke', vierde druk, 1979. Oorspronkelijke titel: 'In Search of the Miraculous')

Een bijzondere theorie, volledig uitgediept en toegelicht in het boek van Ouspensky. De mens, die in haar/zijn mythe en kosmologie geconfronteerd wordt. De kunstenaar, die zich door maan en droomlandschap laat inspireren. Die zelf wenst te onderzoeken en de drempel tussen de werelden betreedt. Dit zie je weerspiegeld in het werk van de vijf kunstenaars van deze groep. Zijn ze bezig de maan te voeden? Tasten ze aldus verder in het duister? Of hopen ze misschien de smid te vinden, die de sleutel kan maken? Zullen zij in staat zijn voorbij de andere hersenhelft het 'niet bestaan’ te doorgronden?

Zeker is dat ze voldoende tastzin hebben ontwikkeld.

Ik nodig je uit met deze input op pad te gaan, te struinen door de kerk en jezelf te observeren, terwijl

je het werk van de kunstenaars in je opneemt.