Een 'makeover' is 'a new or improved appearance that results from making many changes'.
Ik hoop van harte dat het zo ook gaat werken voor wat betreft het levensgrote schilderij, dat geinspireerd is op de Venus van de Holle Rots.
Gaandeweg merkte ik dat er wijzigingen nodig waren om het beeld een krachtiger uitstraling te geven. De wijzigingen betreffen o.a. het 'onthoofden'. Er was namelijk geen sprake van een hoofd, maar van een soort haak. Op het doek leek het echter een hoofd, waardoor de figuur in mijn optiek te menselijk werd.
In mijn vorige blogbericht had ik hierover al iets geschreven, namelijk:
'Dit kwam de abstractie van het beeldje niet ten goede, het deed er eerder afbreuk aan. Ik besloot toen het denkbeeldige hoofd, dat in wezen slechts een haakje/oogje is, (ws. om een koordje door te halen, zodat het beeldje gedragen kon worden) weg te schilderen. Ik deed dit door er flink wat witte verf over aan te brengen. Ook vond ik het van belang wat grotere kleurvlakken toe te voegen. Voorts heb ik het schilderij op kop gehangen, het hangt op die manier al meer dan een jaar aan de wand. Beide opties hebben tot nu toe echter te weinig resultaat opgeleverd. Het schilderij geeft -zo vind ik- nog steeds tezeer een indruk van een concreet vrouwelijk wezen, hoe oer en geabstraheerd het ook is.'
Ik besloot daarom verdere aanpassingen te doen en te kijken wat er zou gebeuren. Ik heb eerst foto's gemaakt, niet alleen van de replica, maar ook v.h. schilderij. Door een en ander overzichtelijk naast elkaar te plaatsen, kan ik de ontwikkelingen beter zien en vergelijken. Hieronder zie je een foto van het schilderij, zoals het er na de eerste aanpassingen uitzag. Het schilderij heb ik op kop gehangen, omdat ik los wens te komen van een concrete weergave van een menselijke gestalte. De Venus van de holle rots is immers veel meer dan dat. Ook helpt het me om vrijer te worden in het schilderen en het hele doek optimaal te gebruiken.
Het werk, dat je hierboven ziet, is vlakker geworden door de toegevoegde kleurvlakken, die de lijnen deels doorbreken. Achtergrond en object vloeien meer in elkaar over. Dit komt de abstractie ten goede. Bovendien wordt het lijfelijke en 3 - dimensionale van het oude schilderij daarmee al enigszins doorbroken, zodat het schilderij meer op zichzelf komt te staan. Ik besloot het schilderij dan ook verder te bewerken. Gaandeweg het schilderen merkte ik op dat het beter zou zijn om een frontaal aanzicht te schilderen, wat betekende dat het linker deel van de Venus wat meer naar voren gehaald mag worden en de plek, die je als aanduiding van een navel zou kunnen beschouwen, centraler zou mogen. Tegelijkertijd herinnerde ik me het kubisme, een stroming binnen de moderne kunst, waarbij meerdere standpunten ingenomen werden, die in één werk getoond werden. Bovendien was er sprake van enkele basic vormen, zoals de kubus en de bol. Achtergrond en restvormen waren net zo belangrijk als de hoofdvorm, in mijn geval de Venus. Ik was er niet op uit om kubistisch te schilderen, maar gaandeweg zag ik paralellen met deze manier van werken. Wat ik bij mezelf merkte was ook het verlangen om achtergrond, kleurvlakken en lijnen te combineren en een compositie op te bouwen.
Hieronder enkele foto's, die een opeenvolging van ingrepen tijdens het maakproces tonen:
