Door en via mijn werk kom ik
in mijn kracht, geef ik uiting aan de dingen die van binnen leven, daal ik af
naar de stroom, die me voedt en vitaal houdt.
Soms land ik
tijdelijk op plekken, die mij bekoren of me uitdagen om te ontdekken. Een manier
van zijn, van komen en vertrekken, ruimte nemen in de
openbaarheid, gestalte geven, er iets aan toevoegen. De locatie inspireert me blijkbaar om te dromen en te creëren. In dergelijke situaties is mijn werk te vergelijken met het vormgeven van een
scène, met cross-over, het gebied tussen beeldende kunst en happening.
Vroeger
noemde ik mijn werk ook wel ‘vluchtige installaties’ en ja, ik hou van deze
benaming: de performance mag zijn als muziek, eenmaal gehoord is het ook alweer
verdwenen, opgelost in diezelfde ruimte, waar het opgeroepen werd.
Als ik het heb over performance heb ik het over de lijfelijke interference en interactie met de betreffende (openbare) ruimte, de omgeving, het materiaal en soms ook de toeschouwers/voorbijgangers. Van daaruit kan een
happening, een proces ontstaan, van waaruit weer beelden en scenes kunnen ontstaan. Er is dan sprake van verdichting. Ook hier vindt je de parallellen met dromen, die een verdichting zijn van energieën, die uit het onbewuste naar de grens van het bewustzijn geraakt zijn en zich daar uiten als een film, waar je als dromer meestal deel van uitmaakt.
Op weg naar vormgeving en verdichting word ik geconfronteerd met machteloosheid, wat mij beweegt om ervan uit te gaan dat de mogelijkheden ergens verstopt zitten. Deze confrontatie ervaar ik als de beperking van het zelf, dat telkens weer zichzelf moet overwinnen om in haar kracht te komen en te stralen.
Francisca la Braque, www.pact23.com
Oktober 2017
